Benim pencerem

Hayat çok büyük bir denizse ve ben su damlasıysam eğer ne kadarını doldurabiliyorum denizin? Ne kadarıyla varım ya da yokum. 

Bazen sanki deniz ben olmazsam olmaz gibi geliyor 

bazen tek bir damlanın ne kadar önemsiz olduğunu düşünüyorum.

Belkide sadece ikizler burcuyum. Tüm gelgitlerimin suçu o.

 

 

Dünyam tek bir gülücükle aydınlanıyor. Bazen de aynı gülücük sinirime dokunuyor. Bir öyle bir böyle derken etrafımdaki insanların rolü ne? O da başka bir yazım olsun… 

Ben bugünlerde biraz dram, biraz gerilim, biraz romantik yaşadım hayat denen pembe diziyi. Her telden çalıyorum; bünye altüst devam ediyor. Ama sanmıyorum ki bir ben böyleyim. 

Pencereden dışarı baktığımda bir sürü pencere görüyorum. Her bir pencerede başka bir hayat var. Aynı anda kalabalık bir sofra varken, diğeri tek başına oturmuş yemeğini yiyor. Biri aşk acısı çekiyor, diğer taraftaki evlilik hayalleri kuruyor. Biri işinden ayrılmış, diğeri iş teklifini kutluyor.Biri hastanede geçiriyor günlerini, diğeri partilerde.

Herkesin penceresi farklı.  Herkesin yaşadıkları, herkesin kendi bakış açısı çok değerli. https://eksisozluk.com/bakis-acisi--64314?nr=true&rf=bakis%20acisi

 

Ön yargılarımızla kişilerin pencerelerine baktığımızda sadece duvarlarını görürüz. Evlerinin, yüreklerinin içini göremeyiz. Yaşadıklarından çıkardıklarınla, başkalarının yaşadıklarından çıkardıkları aynı olmayabilir. Bunu ne kadar kabulleniyoruz?https://eksisozluk.com/onyargi--35598

Yeni yürümeye çalışan çocukları izlediniz mi hiç? Çocuklar düşerler ama aynı hızla kalkarlar. Pes etmezler, yürümeyi kafalarına koymuşlardır bir kere.  Aslında bu çok basit, güdüsel hareket “hayatın ta kendisi”dir. Düşüp aynı hızla geri kalkmak. 

Düşsende, düşenin yanında olsanda pencere farklıdır. Aynı hikayenin farklı açıları vardır. 

Bazen o hikayenin çok içinde gibi görünsende dışındasındır. 

Önemli olan evin dışını görmek değil, içini görebilmektir. Çocuklar gibi düşüp, yine de ayağa kalkabilmektir.