Ruhumun Dikenleri

Çok sert duvarlara çarptığımı hissettim.

Kimi; "Senin ki dert mi ? Kendini toparla" dedi. Dedi çünkü benim iyi olmamı istedikleri için. Teselli cümleleri yetersiz kaldığı için.

Üzüntümü paylaştıkları ama bir şeyler söyleyip modumu yükseltmek istedikleri için.

Derdim dermanımdır belki de.

Belki konuşmak istemiyorumdur.

Belki bu yaşadıklarım ruhumu evrimleştiriyordur. Yaşanması gerekendir.

Ruhumun dikenlerinin insanlara battığını hissediyorum. Ama bazen de böyle olması gerektiğindendir.

Kendi içimde çözmem gereken durumları paylaşmadan sessizce yaşamam ve büyümem gerekiyordur belki de.

Taa derinlerdeki çocuk ağladığı için akıyordur gözyaşlarım. Kim bilir? 

Duygularla yaşamayı seçtiğim için ara ara parlamalarım. Bazen dilimin kemiği olmadan çıkıveren sözcükler karşımdakini delip geçiyor. Sonrasında yaşadığım suçluluk duygusu babamla benzerliğimden. O da öyle keskin değil miydi?. Hatıralarımda kalan boşluklar yer yer doluyor…

Film izler gibi bakıyorum hayatıma. Gördüklerimden yer yer hoşlanıyorum yer yer nefret ediyorum. Sonra diyorum ki “Sen Yaşıyorsun!”

Yaşam anda yaşanılan hislerden oluşuyorsa; o anı dönüştürme çabası olmadan sadece olanı kabul ederek yaşamak en kolayı.

Artık biliyorum.