Kalabalıklar içinde yalnızım klişesi gerçek olduğu için klişe değil midir
aslında ?
Ne kadar çok arkadaşın, akraban, eşin dostun olsa da etrafında
kendinle başbaşa kaldığın anlar vardır. Kendini eleştirdiğin, hırpaladığın
anlar. Şunu şöyle yapsaydım böyle olmazdı. Şöyle deseydim böyle olurdu dediğin
ama ne zamanı geri saracağın ne de o olayı aslında yeniden yaşamaya gücünün
olmadığı. Sadece kendi kendine kaldığın o küçük ve huzursuz anlar...
Hayat zor
mu yoksa bizler mi zorlaştırıyoruz -karmaşıklaştırıyoruz bilmiyorum ama bir
yerlerde bir şeylerin ters gittiği muhakkak. Çok yalnızım dedi geçenlerde
tanıştığım kadın. Başka bir adam yalnızım demedi ama konuştuğu her sözcüğün alt
metninde bağıra bağıra "yalnızım" diyordu. Düşündüm. Ben doğduğum büyüdüğüm
şehirden hiç ayrılmadım. Evet şanslıyım çünkü etrafımda sevdiğim çok insan var.
Evet mutluyum çünkü dostum dediğim insanlar var. Her şeyi içtenlikle
konuşabildiğim eşim ve arkadaşlarım var. Ama sonra dedim ki aslında herkes gibi
bende yalnızım...
Düşüncelerimle,mücadelemle kendim olma yolunda yalnız
başına bir koşuşturma içinde geçip giden günler... Kırgınlıkları, kızgınlıkları
sevinçleri, mutlulukları kendi içinde yaşıyor önce insan. Kiminle neyi ne kadar
paylaşırsan paylaş ne neye ne kadar üzüldüğünü bilirler ne de mutluluğunu!
Herkes
için aynı olan bu basit kavramda dikkat çeken tek şey var. İnsan kendisiyle
barışık ve mutluysa eğer, iç huzuru varsa mutludur. Dış etmenler sadece
temennidir.
Ne yalnızım diye modunu düşür ne de kimseye dert yan. Çünkü herkes
aslında yalnız bu hayatta. Elinden tutanların olması, başın sıkıştığında
birilerinin yanında olduğunu bilmek, sırtını dayayabileceğin birilerinin
hayatında olması elbette paha biçilemez duygular ama şunu unutma; günün sonunda
herkes yalnız! O yüzden sarıl kendine... O kendi kendine kaldığın anlarda
hırpalama kendini. Dinle içindeki sesi, kulak ver kalbine. (Yogada meditasyon
yapıyormuş gibi oldu ama öyle gerçekten!) Üzme kendini, yıpratma boşuna. Hayat
anlardan oluşan merdivene benziyor. Her inişin bir çıkışı var. Adımla, sabırla
oluyor. Hayata dirensen de direnmesen de karşına yeni duygular çıkarıyor.
Yaşam denilen döngüde yalnızları oynamakta seçenek ama yalnızlığın farkındalığı
ile çevre edinmekte öyle.
Sonuçta günün sonunda herkes yalnız.
